Nu hij er niet meer is, komt die kans er niet meer. Om hem in levende lijve te zien, misschien een selfie te maken. Allebei glimlachen. Een handtekening op een verwassen shirt, wellicht. Mijn kans om te kunnen dwepen met Maradona. Als een pluisje weggewaaid.
Liever herinner ik hem van zijn weergaloze acties. De fameuze warming up, zoals alleen hij dat kon. Ja, ik doel op die ene met ‘Life is Live’ op de achtergrond. Veters los. Beetje hooghouden. Ontelbaar keer geprobeerd na te doen met vrienden.
Eigenlijk was ik te jong om van Diego te genieten. Gelukkig is er veel videomateriaal op Youtube te versmaden. Weer is er een grote gegaan. Zullen wij ooit rouwen, zo religieus, tegen het krankzinnige aan, zoals miljoenen Argentijnen en Napolitani doen? Kleine kans. Maradona zal herinnerd worden als een van de grootsten aller tijden. Maar laten we wel zijn; eigenlijk herinnerden we hem al een jaar of twintig zo. Zijn jaren na zijn voetballende leven waren niet bepaald een aanbeveling voor zijn godenstatus. Drugs, belastingclaims, vage clubs trainen, schieten op journalisten, noem maar op. Na zijn spelende carrière restte hem meer leegte dan hij aankon. Hij kon zijn genialiteit niet meer kwijt, al verwachtte iedereen dat van hem.
Niet heel verwonderlijk als je de hele dag met mensen op de foto moet. Glimlachen maar. Kijk maar op Instagram. Het zijn er veel. En misschien werd het hem teveel. Tot op het laatst, want er zijn uitvaartmedewerkers ontslagen die selfies maakten. Terwijl God zich in zijn kist opmaakte voor zijn laatste, finale rush. Het stadion veert nog eenmaal op….Rust zacht El Diez.
(C) Dennis Olyerhoek 27 november 2020
